قاصدک تنها ...

 توجه به نماز شب…. 

از وصایای مرحوم آیت اللّه قاضی طباطبایی به شاگردانش :

   اما نماز شب،  پس هیچ چاره و گریزی برای مومنین از آن نیست و تعجب از کسی که می خواهد به کمال دست یابد و در حالی که برای نماز شب قیام نمی کند و ما نشنیدیم که احدی بتواند به آن مقامات دست یابد مگر به وسیله نماز شب….. 

منبع: (کتاب اسوه عرفان،  صادق حسن زاده، ص ۷۱)

قضای نماز شب همانگونه که انجام و اداء نافله شب بسیار پسندیده است قضای آن برای کسانی که به هر دلیل نتوانسته اند این عبادت مهم را در وقت خود انجام دهند بسیار نیکو است.

رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرمود: همانا خداوند تبارک و تعالى البته نزد فرشتگان خود مباهات می کند به آن بنده که قضاى نماز شب را در روز انجام‏ دهد، و می فرماید: اى فرشتگان من به بنده من بنگرید که نمازى را که بر او واجب نساخته‏ام قضا می کند، گواه باشید که من البتّه گناهان او را آمرزیدم. [1]‏

بنا بر این همان طور که قضای واجبات بر مکلف واجب است قضاء مستحبات نیز بر مکلف مستحب است . ‏

عبد اللَّه بن سنان از امام صادق(علیه السلام) روایت کرده و می گوید: به آن حضرت عرض کردم شخصی که مدت زیادی نمازهای نافله اش ترک شده و مقدار و تعداد آنها را نمی داند، چگونه آنها را قضا کند؟ فرمود: آن قدر نماز نافله به جا آورد تا یقین کند همه نمازهای نافله ای را که به جا نیاورده قضا کرده است … [2]

از آنجا که ترک اعمال و نمازهای مستحبی گناه محسوب نمی شود و عقاب آور نیست ، اگر کسی خواست قضاء آنها را به جا آورد در هر وقتی که بخواهد می تواند این کار را انجام دهد.  نماز 1 - امام رضا (علیه السلام) در پاسخ کسی که سۆال کرده بود نماز مستحبی نخوانده ام اگر بخواهم قضاء کنم چه وقت قضاء کنم ؟ نوشتند:”‌‌ هر ساعت از روز یا شب که خواستید.”‌‌[3] اما بهتر است که قضای نافله شب گذشته را در شب بعد و قضای نافله روز گذشته را در روز بعد بجا آورد. چنانچه امام صادق (علیه السلام) فرموده اند: اگر نافله روزانه‏ات قضا شد، روز بعد، قضاى آن را بخوان، و اگر نافله شبانه‏ات قضا شد، شب بعد، قضاى آن‏ را بخوان[4].

محمّد بن مسلم مى‏گوید: محضر مبارک امام (علیه السلام) عرض کردم: شخصى بیمار شد و از انجام دادن مستحبّات امتناع نمود و در نتیجه نافله را ترک کرد حکم وى چیست؟ حضرت فرمود: اى محمّد نافله فریضه نیست، اگر خواست آن را قضاء کند البته برایش بهتر است و اگر قضاء هم نکند تکلیفى بر او نیست[5].

البته بهتر و مستحب است که در قضاء مستحبات رعایت ترتیب بشود؛ به این که ترتیب خصوصا در نافله شب اول باید نمازهاى دو رکعتى و در آخر نماز وتر آن را قضا کند.و در قضاء نمازهای وتر هم مستحب است دو رکعت نماز مستحبی بین شان فاصله باشد.

امام باقر (علیه السلام) فرمود: در صورتى که دو یا سه شب و یا بیشتر، نماز وتر خود را نخوانده باشى، باید به ترتیب قضاى آن را بخوانى و بعد از آن که قضاى وتر اول را خواندى، لا اقل دو رکعت نافله بخوان و بعد از دو رکعت، وتر دوم را قضا کن، زیرا نماز وتر باید دنباله نمازهاى دیگر باشد[6].

امام صادق علیه السلام فرمود: هیچ عملى نیست که بنده انجام دهد مگر اینکه خداوند در قرآن ثوابى براى آن بیان کرده جز نماز شب که ثوابى براى آن مشخص نکرده بواسطه ارزش زیادى که نزد خداوند عزیز داشته لذا در این آیه مى فرماید: از بسترهاى گرم حرکت مى کنند و از روى بیم و امید به دعا مى پردازند و از امکانات خود انفاق مى کنند هیچ کسى نمى داند خداوند چه چیزها براى آنها پنهان کرده که موجب روشنى چشم ایشان مى شود، به پاداش اعمالى که انجام مى دهند.

و نیز برید بن معاویه عجلى از امام باقر علیه السّلام روایت كرده كه فرمود: بهترین زمان قضا نماز شب همان ساعتى است كه از تو فوت شده است در آخر شب، و باكى نیست كه آن را در روز قضا كنى و قبل از زوال خورشید (یا فرا رسیدن وقت نماز پیشین). (گلچین صدوق (گزیده من لا یحضره الفقیه) ج‏1 173) امان از غلبه خواب یكى از شیعیان- كه از صلحاء و نیكان بود- نزد معاویة بن وهب رفته و از خواب سنگین خود شكایت كرد. و به او گفت: من قصد مى‏كنم كه براى نماز شب برخیزم، ولى خواب بر من غلبه مى‏كند و تا صبح به خواب مى‏روم. چه بسیار اتفاق مى‏افتد كه یک یا دو ماه پى در پى نماز شب خود را قضا مى‏كنم، و آن را در روز بعد به جا مى‏آورم؛ و این عمل بر من سخت است ولى بر این دشوارى صبر و تحمل مى‏كنم. معاویة بن وهب این خبر را به امام جعفر صادق علیه السّلام رساند.

امام علیه السّلام فرمودند: به خدا سوگند، چشمش روشن باد! به خدا سوگند، چشمش روشن باد. (گلچین صدوق (گزیده من لا یحضره الفقیه) ج‏1 173)

پی نوشت ها :

[1] وسائل الشیعة، ج‏4، ص:75 و 76؛ من لا یحضره الفقیه-ترجمه غفارى، ج ‏2، ص 202

[2] وسائل الشیعة، ج‏4، ص: 75-85؛ من لا یحضره الفقیه-ترجمه غفارى، ج‏2، ص: 299

[3] مسند الإمام الرضا علیه السلام، ج‏2، ص178- 180

[4] کلینى‏، کافی، ج 3، ص 451، اسلامیه، تهران، 1362 ش، چاپ دوم‏، باب تقدیم النوافل و تأخیرهاو قضائها و صلاه الضحی؛ بهبودى، محمد باقر، گزیده کافی، ج 2، ص 366 – 368‏، مرکز انتشارات علمى و فرهنگى، تهران، 1363 ش، چاپ اول‏.

[5] علل الشرائع-ترجمه ذهنى تهرانى، ج‏2، ص: 175 – 177

[6] کافی، ج 3، ص 451، باب تقدیم النوافل و تأخیرهاو قضائها و صلاه الضحی؛ و گزیده کافی، ج 2، ص 366 – 368

گاهی اوقات انسان دوست دارد برای تهجد و خواندن نماز شب در سحرگاه بلند شود، ولکن موفق به این کار نمی‌گردد، باید بدانیم عواملی در این امر دخیل هستند.

در ظلمت شب سیر سماوات خوش است
در خلوت شب بزم مناجات خوش است
انــــــدر دل شــــــــب ز دل بــــــرآوردن آه
در بارگه قاضی حاجات خوش است [1]

1- ارتکاب گناه و معصیت:

نافرمانی از دستورات حق‌تعالی و ارتکاب گناه با محروم ماندن از عبادت و شب زنده داری ارتباط تنگاتنگی دارد.
انسانی که در طول روز مراقب چشم، گوش، و زبانش و… نباشد، قطعاً نمی‌تواند از برکات سحر و نماز شب بهره‌مند شود.

در روایتی از امام صادق (علیه‌السلام) آمده است:
«انَّ الرجلَ یُذنبُ فَیُحرَمُ صلاةَ اللَّیلِ وَ انَّ العَمَلَ السَّیّی اَسرَعُ فی صَاحِبهِ مِنَ السِّکّینِ فِی اللَّحْم [2] شخص گناه می‌کند، در نتیجه از نماز شب محروم می‌شود. همانا اثر گناه در گناهکار، از اثر کارد در گوشت، سریع‌تر است.»

در روایت دیگر آمده است كه:
شخصی نزد امیر مۆمنان (علیه‌السلام) آمد و عرض کرد: «من از نماز شب محروم می‌شوم و توفیق آن را پیدا نمی‌کنم». امام (علیه‌السلام) فرمود: «قَدْ قَیَّدَتْکَ ذُنُوبُک [3] گناهانت تو را از نماز شب محروم کرده است».

امام صادق (علیه‌السلام) نیز فرمودند: «گناه، انسان را از عبادت و تهجد، محروم می‌سازد و لذت مناجات با خدا را از او سلب می‌کند» [4]

امام خمینی (ره) می‌فرماید: «ممکن است انسان را یک نظر به نامحرمان، یا یک لغزش کوچک لسانی، مدت‌ها از سرایر و حقایق توحیدی باز دارد، و از حصول جَلَوات محبوب و خَلَوات مطلوب (که قرّة‌العین اهل معرفت است) بازدارد. پس وقوف در هر یک از مراحل و مراتب، و بی‌اعتنایی و قلّت مبالات به هر یک از نشَئات، موجب حرمان از سعادت مطلقه است و از دام‌های ابلیس است. [5]
امام صادق (علیه‌السلام) نیز فرمودند: «گناه، انسان را از عبادت و تهجد، محروم می‌سازد و لذت مناجات با خدا را از او سلب می‌کند»

2- پر خوری

کسی که شب، معده خود را به واسطه خوردن غذاهای متنوع، سنگین نموده است، طبیعی است که در سحرگاه بلند نشود.

از لقمان حکیم نقل شده است که به پسر خود گفت: «یَا بُنیَّ اِذا اِمْتَلَأتِ المَعْدَةُ نَامَتِ الْفِکْرَةُ وَخَرَستِ الحِکْمَةُ وَقَعَدتِ الأَعْضاءُ عَنِ الْعِباَدة. [6] پسرم هرگاه معده انسان پُر شود، فکر و اندیشه او به خواب می‌رود و زبان از بیان حکمت باز می‌ماند و بدن از عبادت، ناتوان می‌شود.»

و به تعبیر علامه حسن زاده آملی (حفظه الله تعالی): «اسیر بطن اهل باطن نخواهد شد» [7]
و عوامل دیگری چون ضعف اراده، دیر خوابیدن، و… در این زمینه دخیل هستند.

پی نوشت‌ها:
[1] - دیوان علامه حسن زاده آملی
[2] - کافی، ج 2، ص 272.
[3] - بحارالانوار، ج 80، ص 127.
[4] - جامع السعادات، ج 3، ص 48.
[5] - شرح حدیث جنود عقل و جهل، ص 69.
[6] - جامع السعادات، ج 2، ص 5.
[7] - هزار و یک کلمه، ج 1، ص 434.