قاصدک تنها ...

باغی از جنس بلور :

قاصدکی ،

خفته در خلوت یک باغچۀ سرد و نمور

خفته در باغچۀ درد و شکیب

زیر گلبوتۀ یک یاس سپید

رفتم آهسته جلوتر ،

شاید بشود بهتر دید .

دیدم آن قاصدک تنها را

خفته در خلوت دِلنازُک خاک

پای اندیشۀ آن باغچه ماندم

ناگهان سوز سردی برخاست

و به دنبال نسیمی آمد . . .  

قاصدک ،

خفته در حسرت تبدار سکوت

به هراسانی یک موج بلند

از ره خواب گریخت .

من به دنبال نسیم

تا که او را ز کف اش برگیرم . . .

قاصدک در مشتم مشت من در پرواز دست ها دست نیاز !

قاصدک را آرام باتکانی بردم

تا لب جادۀ نور باغی از جنس بلور !

و به او گفتم :

آرام که از روی اقاقی بروی می رسی به دو تا سرو بلند

_ پلکّانی از نور _

می روی بالاتر پشت آن سرو بلند

کفتری خوابیده است .

از خُنَکنای نسیم قدحی می گیری

مملو از بادۀ ناب

اگر آن را به کبوتر بدهی

او تو را خواهد برد

تا سر آغاز نیاز

و تو در نور خدا غرق معراج نیایش شده ای !

« صبا ملکوتی »